“Ik heb twee families en twee werelden…”
In september voor het eerst het echte besluit genomen om toch mijn familie te gaan zoeken. Ik zou februari 2013 immers dertig worden en vond het een mooie tijd om toch te gaan zoeken. Ik heb twee hele lieve zussen in Nederland en een lieve moeder. Mijn vader in Nederland is helaas overleden maar ook meer dan prima vent. Het dillema wel of niet zoeken is mijn hele leven toch aanwezig geweest en eigenlijk heb ik nooit echt gedurfd. Straks ben ik te laat? Straks zijn ze er niet meer? Straks willen ze me niet zien? straks ligt mijn hele leven op ze kop?etc etc etc. Ik kon heel veel scenario’s bedenken hoe dit fout zou kunnen aflopen en minder scenario’s hoe het goed zou kunnen aflopen. Ik kon mij niet echt een voorstelling maken van als alles goed zou verlopen. Ok, dan vind ik ze, maar dan?
In september 2011 ben ik met een vriend van mij naar Kenia gegaan. Hij is zelf somalish, maar zijn familie woont in Kenia. Tijdens deze trip heb ik mijn keus gemaakt. Die vriend van mij zag zijn broertje voor het eerst sinds 12 jaar. Ik keek dit aan en het raakte me op een manier waarvan ik dacht, dit gevoel kan ik niet meer onder stoelen of banken schuiven. Ik moet actie ondernemen. Ik zag iets in de hereniging wat ik ook wilde. Ik wilde mij niet meer afvragen hoe het met mijn familie in Colombia zou zijn vergaan. Ik ben immers een volwassen man en had voor mezelf bedacht dat alle mogelijke scenario’s wel prima zouden zijn, dat ik ze allen zou kunnen incasseren. Ik kwam toen terug uit Kenia en het heeft nog wel wat maanden geduurd voordat ik actie ondernam. Maar uiteindelijk ergens eind augustus mijn papieren opgestuurd naar Gyna. Begin september kreeg ik het bericht dat mijn papieren goed gekeurd waren. Gyna vroeg mij alleen nog even om een minibiografie te schrijven en wat foto’s op te sturen. Tot zover had ik het proces met enige nonchalance doorleeft. Misschien gaat het wel erg lang duren?Misschien worden ze nooit gevonden? misschien willen ze me niet zien?anyway, alle negatieve scenario’s die ik van te voren had gehad passeerde wederom de revue. Dit natuurlijk om mij zelf te beschermen van de teleurstelling en het eventuele verdriet wat daarbij zou komen kijken. Ik had mijn deel gedaan en het enigszins weer losgelaten. We zien het wel. Het zal wel lang duren voordat ik wat zou horen van Gyna.
25 september (twee weken later) kreeg ik een telefoontje van Adry en ze had Gyna aan de lijn. Ze vertelde me dat ze me moeder hadden gevonden en me zus hadden gesproken.
uh….wat?? De tranen rolde meteen over me wangen. Tranen van opluchting. De volgende mededeling was dat ze ook contact wilden. Ik heb gehuild als een klein kind, tot mijn eigen verbazing. Maar een onbeschrijfelijk gevoel, maar erg onwezenlijk. Ik belde mijn zussen en mijn moeder in Nederland. Mijn zussen en moeder kwamen naar me toe. Mijn familie in nederland was door het dolle heen.
Stomverbaasd was ik. Dit gebeurde allemaal echt en het ging zo snel. Ik sprak uiteindelijk tijd later nog met me zus en haar zoon via skype. Haar zoon sprak Engels en zo konden wij communiceren. we spraken af om twee uur later terug te komen om verder te praten. Ik wist niet wat me overkwam. Had ik zojuist nou met me zus gesproken? Twee uur later kroop ik weer achter de computer en daar verscheen me zus online. Ze belde en voor mij verscheen via de camera een zee van mensen. Broers en zussen verschenen voor de camera en daar was ook mijn moeder. Het was vooral elkaar aankijken en niet zoveel zeggen. Ik was verdoofd en warrig. We hebben naar elkaar gekeken tot diep in de nacht. Het vreemde was dat ik al die jaren zoveel vragen had verzameld, maar het niet in me op kwam om ze te stellen, misschien voor een later stadium. Ik zag dat het goed was met ze en ze waren erg blij om mij te zien en dat was voor nu voldoende. Ik sloot uiteindelijk de computer en ging slapen. Ik heb de hele avond naar het plafond gestaard. Ik heb uiteindelijk een aantal uurtjes geslapen om vervolgens snel mijn computer te open om te controleren of er nog sporen waren van het gesprek van gisteren. Er waren nog sporen, het was dus echt. Ik had mijn familie terug!
In de weken die volgenden waren er veel skyp gesprekken met vooral mijn broers en zussen ( 3 broers en twee zussen) Het was eigenlijk meteen goed. Het was leuk en het contact voelde goed. Het contact met mijn moeder liep wat stroever. Ze was volgens mij in shock. Ik begreep later ook van mijn zus dat ze na het nieuws van mijn terugkeer een aantal dagen niet meer haar bed is uitgekomen. Ze kwam soms aanschuiven als ik met me broers of zussen sprak. Ze keek dan mee en zei niet veel. Ze was erg verlegen. Maar wat ik achteraf begreep is dat ze zich vooral erg schaamde. Na een maand intensief skypen besloot ik om een ticket te boeken naar Colombia. Het waren volledig mijn broers en zussen en ik wilde ze zien. Ik boekte een ticket om januari 2013 die kant op te gaan. Ik heb tot januari veel contact gehad via de skype en vooral leuke gesprekken gehad met mijn broers en zussen en het vertrouwen groeide. Het voelde ok om bepaalde vragen te stellen. Mijn oudste broer en zus waren 10 en 8 toen ik werd afgestaan. Ik merkte al snel dat vragen over het verleden pijnlijk waren. Het verleden had duidelijk zijn littekens achtergelaten, maar ze konden me toch wel veel vertellen.
Mijn adoptie had veel met mijn vader te maken. Mijn vader leeft niet meer en overleed toen ik 5 maanden was. Mijn vader had de laatste jaren van zijn leven een duister leven. Hij koos het verkeerde pad met alle gevolgen van dien. De laatste jaren van mijn vaders leven waren zwaar voor de familie, maar vooral voor mijn moeder. De incidenten die hun beschreven met onze vader waren zo heftig en de gevolgen ervan zo onwijs triest. Na het overlijden van mijn vader kwam mijn moeder in een soort depressie terecht en bleef ze achter met haar kinderen waarvan ik de jongste was. Mijn moeder scheen een erg apathische houding te hebben ten aanzien van het leven. Mijn moeder zag het niet meer zitten en kon niet voor mij zorgen en in een soort van verstandsverbijstering heeft ze me afgestaan. Mijn familie, alle ooms en tantes wist er niets van af en toen ze erachter kwamen hebben ze me gezocht maar tevergeefs. Ik was nergens te vinden.
In de gesprekken met mijn broer en zus kreeg ik veel informatie en al veel begrip voor de situatie. Ik heb mij in mijn verleden wel afgevraagd,” hoe kan een moeder haar zoon afstaan?”. Deze vraag heerste vroeger en resulteerde vaak in veel onbegrip en verdriet, maar nooit echt boosheid. Maar in de gesprekken via skyp begon ik me te realiseren dat dit mij niet is aangedaan, maar is overkomen. ik begon de context van mij adoptie te begrijpen, waarbij ik enigszins al wat rust vond. Ik zou in januari naar Colombia gaan, maar zonder de vastberadenheid om heel veel vragen te stellen. Ik had al veel antwoorden gekregen. In januari zou het gewoon family time zijn. Ik was er klaar voor.en had er zin in.
De dag van vertrek. Oei…wat was ik zenuwachtig. Ik had ze toch al veelvuldig gesproken, maar zoveel zenuwen. Gelukkig was mijn moeder vanuit Nederland mee gegaan samen met haar vriend.
Uiteindelijk geland in cali. Mijn hart zat in mijn keel. Het zou niet lang duren en ik zou ze zien, zou het wel leuk zijn?Ik zag ze in de verte en dacht bij mezelf, ‘volgens mij hou ik het wel droog’.Ik liep naar ze toe en zag ze allemaal op een rij staan. Er stond 20 man. Ik herkende mijn broers en zussen van skype. Ik zag me moeder tussen hun in staan en brak als een klein kind uit in tranen. Ik omarmde mijn moeder en hield haar vast en realiseerde me dat dit allemaal echt is. Ik keek mijn oudste broer aan en voelde zo warm gevoel opkomen, dit was mijn oudste broer. Ik was zijn broertje. Het was zo onwijs fijn. Ik had daarnaast ook nog een broertje en zusje. Mijn moeder had na mij nog twee kinderen gekregen van een andere man. Ik had mijn familie terug en had oudere broers en zussen en jongere broers en zussen. Ik voelde me enorm rijk man.
Ik zou twee en een half week verblijven in Colombia en heb een geweldige tijd gehad. Het ging vooral om samen zijn en elkaar aan kijken en aanwezig zijn. Mijn moeder heeft de eerste week alleen naar me gekeken. Het was een moeizaam contact, maar ik begreep haar situatie. Ze had zoveel schuldgevoel en schaamte. Ik was de enige die haar dit zou kunnen ontnemen. Ik heb haar uiteindelijk kunnen vertellen dat het goed was en dat het ok was en dat het verleden het verleden is en dat ik nu vooral bezig ben met de toekomst. Stiekem had ik wel vragen, maar wilde haar daar niet meer belasten. Ik zou mijn vragen wel stellen aan mijn broers en zussen.
Ik heb fantastische weken gehad bij mijn familie. Het contact met iedereen was erg fijn. Het contact met mijn moeder werd steeds beter. Maar het was me duidelijk, mijn moeder is een beschadigde vrouw en die had tijd nodig om alles te laten bezinken. Dit was een goed eerste bezoek geweest aan Colombia. Een goed eerste contact met mijn familie. Ik zou terugkeren, dat wist ik zeker. Ik keerde ergens in februari terug in nederland en dacht bij terugkomst. Ik ga zo snel mogelijk weer die kant op. Maar misschien eerst even laten bezinken wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd was. Ik ben september 2013 terug gegaan naar Colombia voor een hele maand. In de tussentijd steeds beter contact gekregen met mijn broers en ook met mijn moeder. Het contact met mijn moeder ging iets beter. Ze begon iets ontspannender te worden in de omgang met mij. Het eerst contact was aan beide kanten goed bevallen. Dus, een tweede bezoek was onvermijdelijk.
De tweede keer stond mijn moeder me weer op te wachten samen met mijn oudste broer. Mijn moeder zag er anders uit. Ik zag haar lachen. Ze was erg blij. Ik had haar vorig keer helemaal niet zien lachen. Maar er was duidelijk iets veranderd bij haar. Het tweede bezoek was zo ontspannen en fijn. Het was gewoon samen zijn met familie. In het tweede bezoek aan Colombia kreeg ik goed contact met mijn moeder. We maakten grapjes en ik had serieus lol met haar, dit is iets wat ik na het eerste bezoek onmogelijk achte. Maar mijn moeder was serieus grappig. Ik heb geweldige weken met haar gehad en met de rest van de familie. Ik heb echt heel fijn contact met mijn broers en zussen en ze zijn volledig mijn familie. De laatste paar dagen kwam ik in gesprek met mijn broer. Mijn broer bedankte me, hij vertelde me dat hij mama nog nooit zo heb zien lachen. Hij zei dat mijn terugkomt de familie heeft doen veranderen ten positieve. Ik heb dit met eigen ogen ook mogen zien. Het verschil met het eerste bezoek was zo groot. Het leek alsof het verleden nu volledig achter ons was. Ik had het idee dat ik met mijn eerste bezoek mijn moeder een goedkeuring heb gegeven om gewoon weer het leven op te pakken. Ze had namelijk gezien dat alles goed was uitgepakt. Haar zoon is blij en heeft een fijn leven en een fijne familie in Nederland en is meer dan blij met zijn leven. Haar keuze had goed uitgepakt. Ik ben het tweede bezoek ook zo relaxed teruggekomen. Er was een volledige logica in het verhaal gekomen. Het heeft zo moeten zijn. Ik ben terug gekeerd.naar Colombia en heb de lach kunnen terug brengen en dat doet me goed. Al het verdriet van mijn familie in Colombia en al mijn persoonlijk verdriet van het geadopteerd zijn, zijn nu gerechtvaardigd omdat het mij de kans heeft gegeven om terug te keren en voor verandering te zorgen en dat is gebeurd.
Ik ben een onwijs gezegend en rijk mens. Ik heb twee families en twee werelden. Het is een super ervaring, maar op zijn tijd ook lastig. Het is namelijk een heel lastig proces om uit te leggen. Ik ben blij dat ik het via deze organisatie heb gedaan. Het is ten eerste heel snel gegaan en het contact met Gyna en Adry was prima en vertrouwd. Ik heb niet veel contact gehad tijdens de zoektocht met Gyna en Adry. Het ging namelijk heel snel. Ik heb na de zoektocht nog wel wat vragen gesteld aan Gyna en deze werden snel beantwoord, erg fijn. Het idee dat je met je vragen bij Gyna terecht kan vind ik erg fijn. Je maakt namelijk nogal wat mee en dan is het fijn om te weten dat de deur open staan, en ik heb volledig het vertrouwen dat je met al je vragen bij Gyna terecht kan.